Ik jank eigenlijk nooit. En daarom veeg ik nu ook zonder na te denken met m’n mouw over m’n ogen en schrik ik wanneer ik later een dikke zwarte veeg op z’n grijze vest zie zitten. Kak; mascara. Een snelle blik in de achteruitkijkspiegel leert me dat ik eruit zie alsof ik in den oerbeginselen familiebanden met panda’s heb.
Ik háát het.
Ik mag ‘t eigenlijk niet hardop zeggen, immers, ‘je kiest ervoor’.
En toch háát ik het.
Elke keer weer zie ik in m’n achteruitkijkspiegel een hoopje mens in een zwart uniform me uitzwaaien, wanneer ik ‘m net afgezet heb op Schiphol. Hij weer terug naar Londen, ik weer terug naar huis. Waar het warm is en naar hem ruikt. Waar ik de tafel opruim waar we net nog gegeten hebben. En waar de radio aanstaat, maar waar het eigenlijk oorverdovend stil is.
M’n vent vliegt ook. Hij heeft z’n base in Londen, en moet dus aan het begin en einde van z’n werkperiode steeds ‘commuten’. We doen ‘t best goed samen. Eigenlijk loopt ‘t allemaal op rolletjes. Afspraken over de auto, mekaar ophalen en wegbrengen als ‘t lukt, en ook al overlapt de dienst van de één soms de vrije dagen van de ander, we kunnen intens genieten van de tijd die we wél hebben. Net zoals wij zijn er zoveel anderen die ook puzzelen om gezamenlijke weekenden te vinden. Voor ieder persoon die in een relatie is met iemand die ook op onregelmatige tijden werkt, zal dit zonder meer een feest der herkenning zijn. ‘INHERENT AAN DE JOB’ schreeuwen we dan. Klopt. En meestal weten onze vrienden en familie dat ook. Lekker vrij door de week, leuk impulsief uitjes ondernemen, en in het laagseizoen goedkoop op vakantie!
En toch. Het komt gewoon door die kak Kerst. Elk jaar weer. Ik heb er zo’n fijne, liefdevolle en warme herinneringen aan, van toen ik kind was. En ik ben er ook echt zo’n ongelooflijke sucker voor. Worden die kleine lampjes weer opgehangen, zijn die stomme kerstliedjes weer op de radio, worden de tuincentra opnieuw omgetoverd tot ware kerstmarkten. En dan schuif ik stil mijn nieuwe rooster naar m’n vriend toe, die tegenover me zit aan tafel, wetende dat mijn kerst indeling dit jaar niet wil meewerken met die van hem. Dan hoor ik een zachte zucht en zie ik z’n schouders een millimeter zakken, om zichzelf weer ter herpakken en hoopvol met z’n grote blauwe kijkers de dagen af te turen tot ze stoppen bij de 31e december. Vervolgens kijkt-ie me aan, en zonder dat-ie iets zegt, voel ik z’n teleurstelling, omdat ik die dagen óók mag vliegen. Wederom geen champagne poppen samen, niet zoenend het nieuwe jaar in. Hoe moet ik ‘m überhaupt gelukkig nieuwjaar wensen met 7 uur tijdverschil? Dan is ‘t gewoon heel even stom. Mag ik dat hardop zeggen?
Dus jank ik zojuist even keihard, werp ik m’n lief die ik nog nèt over m’n schouder zie staan een kushand toe, veeg ik m’n tranen weg en realiseer ik me dat ik niet de enige ben. Dat ‘t oké is om even te balen en druipende panda-ogen te hebben. Dat ál die andere vliegers en stewardessen en artsen en verzorgend personeel en vrachtwagenchauffeurs en koks en astronauten en iedereen die dit bekend voorkomt in hetzelfde schuitje zitten. We hebben ervoor gekozen en dat maakt ’t zo bijzonder. Blijkbaar kunnen we dit aan en hebben we het zelfs nodig. Dan trap ik even hard het gaspedaal in, schuif ik m’n autoraampje open voor een frisse teug zuurstof, gaat het volume vol open en blèr ik KEIHARD mee met mevrouw Carey op de radio en steek ik m’n tong uit naar de neppe sneeuwpop die vlakbij ons appartement staat. Sowieso gaan we samen een datum prikken om een boom te kopen. Poppen we samen, al zoenend, die champagne in februari. Vieren wij mooi kerstavond op waarschijnlijk een random dinsdagmiddag, en eet ik met manlief tegenover me op de iPad, het kerstdiner.
Christa Kloosman
[email protected]
