Ik weet het nu zeker, we hebben nog millennia in de pijplijn zitten. Een ijstijd ligt dichter in het verschiet. Het doet je met weemoed terug verlangen naar de Koude Oorlog, toen er nog een IJzeren Gordijn stond.

Maar Tenerife kent ook altijd nog die trouwe klanten, die hun liefde voor dit eiland van generatie op generatie doorgeven. De tijdloze verbrande Engelsman gehuld in confectie van Primark en Marks & Spencer, zittend op een protesterend stuk plastic meubilair met zijn atletisch lichaam. Hij traint zijn biceps met het heffen van anderhalve liter glazen koude pils, die gorgelend verdwijnen in zijn beergut van het formaat Chinese mandarijn. De Duitser achter een glas Holsten of Paulaner. Dan is er nog de Nederlandse Snelle Geld Sjon, in een outfit van Diesel en DG wraparound zonnebril. Ooit kwam hij hier met z’n pa en ma en nu komt hij hier weer, maar nu met zijn moppie uit Almere Poort.

Zijn moppie is bijna een kopie van Sjon’s moeder qua uitmonstering. In ieder geval ontkent ze de tand des tijds als zij topless op het strand de ravage van zwaartekracht met een zacht plofje uit haar bikini top op haar buik laat vallen, half zittend half liggend. De coöperatieve zuivelfabriek Ora et Labora had duidelijk betere tijden gekend. Een kapsel als slagroom, opgestoken platinablond, stijfsel enforced, getverderriebruin, blauwe make-up, knalrode lippen. Haar jeugdvakanties werden ook op deze vulkaan gevierd. Ooit stond ze als wulpse Jordaanse te lonken naar een volkszanger met galmstem in Café Amsterdam. Hij verstopte zijn salami bij Nel in het hokje wat voor kamer moest doorgaan in Parque Santiago CXXI, terwijl kakkerlakken schielijk het vege lijf probeerden te redden bij zoveel bruut natuurgeweld. En dan te bedenken dat ze stammen uit de tijd van de dinosauriërs, je zou denken dat ze ondertussen wel wat gewend waren.

Degustacion Terwijl er zo enorm veel eetgelegenheden zijn op dit eiland is het geen sinecure iets te vinden waar de chow een beetje te nassen is. Tien, vijftien jaar geleden was daar Meson Castellano, een pijpenla met tien tafels in een strip mall. Een menukaart was er niet. De verschillende tapas bleven komen tot dat men halfverdoofd per ongeluk een knallende boer liet. Of tonnetje-rond van de stoel duvelde, de deur uitrolde naar de stoeprand, waar er dan plotsklaps een arm uit het tonnetje stak die de vaart er uit haalde en wenkte om een taxi. Nu is het restaurant drie deuren verderop verhuisd, vier keer zo groot geworden en is de kwaliteit belabberd. Compliments of a respected travelguide. Du moment dat een gerespecteerde reisgids een restaurant waar dan ook neer zet als de beste eetgelegenheid van de stad is het gebeurd met dat restaurant. Zo’n vermelding lijkt een compliment maar is eigenlijk een doodsteek. We hebben het kunnen zien in Buenos Aires en Johannesburg met een steakhouse, in Santiago met een visrestaurant en op Tenerife met een tapasbarretje.

Dus op Tenerife eten we licht vernederlandste tapas bij Frank van La Costa. Niet alle tapas zijn geschikt voor de smaakpapillen van Sjon en Nel, die ook nog wel es een broodje frikandel wil en dat hier gewoon kan krijgen. Maar als ik Frank e-mail en vraag om boquerones a la plancha dan krijg ik op de huid geteppanyakiede grote sardienen met grof zeezout. Now we’re getting somewhere….Of chipirones, ook zo’n ding waar blonde Nel met afgrijzen naar zou kijken en het dus niet op de kaart staat, maar stuur Frank een mail en hij gaat even langs de visafslag.

Frank zou eigenlijk training moeten geven aan al die studenten van achttien in de Nederlandse horeca. Over hoe je een glas beetpakt en neerzet voor je klanten. In ieder geval niet met je vingers de bovenrand omklemmend. De finesses van bedienen zijn de uitbater van dit kleine bistrootje in ieder geval niet ontgaan. Als ie begint over bierslijm dan snap je zo ineens waarom de helft van de kroegen in Nederland je bier voorzetten wat in een minuut dood is. Hij vertelt je vol passie over hoe zoiets kan ontstaan in een slangetje van nog geen meter lang. Dus waardeer ik zijn knisperend frisse pilsje met de rode ster des te meer. Zelden zo’n gedreven en ook nog es ook aardig mens gezien.

En dan te bedenken dat ie het liefst zijn oude beroep –bakker - weer zou oppakken, maar dat niet kan vanwege een bloemallergie. Dat was me een bakkerij geweest! Enfin, we blijven speuren naar dat ene juweeltje verscholen in een glopje, waar ze nog echte Spaanse tapas hebben, geen toeristen komen (wij zien onszelf niet als toerist maar eerder als functioneel veroordeelden), en waar de reisgids aan voorbij is gegaan. Ik heb via een bepaald circuit al iets vernomen. Yum yum, en hij wreef vergenoegd in zijn handen….

Herman Mateboer