Het Schipholbeleid is totaal ontspoord. Het zoveelste bewijs dat het polderen van het afgelopen decennium slechts heeft geleid heeft tot meer ellende. In het geval van het luchtvaartdebat is dat wel heel duidelijk. Het merkwaardige idee om de bevolking wijs te maken dat groei van de luchthaven en minder hinder hand in hand gaan blijkt een idee fixe. Dat besef leidde deze zomer, mede door het aanboren van een nieuwe groep klagers door de opening van de Polderbaan, tot een storm van protest.
Hoog tijd om terug te gaan naar de tekentafel en iets nieuws te bedenken. Hierbij moet worden uitgegaan van twee uitgangspunten die in het huidige falende beleid gemakshalve vergeten zijn. Er moet nu eens niet uitgegaan worden van het waanidee dat de omvang van luchtvaart, dus het aantal vliegbewegingen, bij wet te regelen is. Het proberen te sparen van geit en kool heeft geresulteerd in de meest ingewikkelde luchtvaartregelgeving ter wereld. Nu zichtbaar is geworden wat iedereen die een beetje nadenkt al kon aan zien komen, namelijk dat èn meer luchtvaart èn minder overlast niet samen gaan, zijn de rapen gaar. Omwonenden voelen zich voorgelogen en belazerd. We moeten daarom beginnen met de ogen te openen voor het feit dat luchtvaart gewoon infrastructuur is. De omvang van het gebruik daarvan is per definitie flexibel.
Daarnaast moet het idee dat hinder meetbaar is overboord worden gegooid. Hinder is, extreme gevallen daargelaten, niet gekoppeld aan decibellen. Dat geldt zeker voor het gebied waar vandaan de meeste klachten komen. Vliegtuigen veroorzaken daar tussen de 50 en 80 decibel. Hoorbaar, maar gelukkig voor de meeste betrokkenen, niet bijzonder storend. Bij het ervaren van hinder blijken dan ook andere factoren mee te spelen. Of men bang is voor vliegtuigen bijvoorbeeld. Of dat de verwachting gewekt wordt dat men gevrijwaard zou blijven van geluid. En of men wel of niet is geïnformeerd.
Het besef dat luchtvaart nou eenmaal bij een hoog ontwikkelde kenniseconomie hoort, dat we allemaal profiteren van luchtvaart en de erkenning dat minder luchtvaart directe gevolgen heeft voor onze welvaart zou al een grote stap voorwaarts zijn. De acceptatie dat luchtvaart nou eenmaal geluid met zich meebrengt ook. Vervolgens moeten omwonenden goed geïnformeerd worden over wanneer en waarom er over hun gebied gevlogen wordt. Goede informatie kan een hoop onvrede wegnemen. Natuurlijk moet er ook gewerkt worden aan het beperken van de ‘uitstoot’ van geluid. Aan stillere motoren en nog betere aanvliegprocedures wordt hard gewerkt. Op korte termijn hoeven hiervan echter geen revolutionaire oplossingen verwacht te worden. Klagers moet daarom, met erkenning van een eigen verantwoordelijkheid, de helpende hand worden geboden, ook buiten de officiële geluidszones. Door op maat gesneden isolatie bijvoorbeeld. Of door een verhuisregeling of een financiële vergoeding.
Het is de moeite waard deze weg te verkennen, want de problemen veroorzaakt door luchtvaart vallen in het niet bij de problemen die zullen ontstaan bij het niet voldoende accommoderen van luchtvaart.
Benno Baksteen
Voorzitter Platform Nederlandse Luchtvaart en Gezagvoerder Boeing 777
www.pnl.nl
