In de verte hoorde ik de volgende DC8 al aankomen. Meester Schenk zei dan altijd: "Even een minuutje voor de KLM..." Met donderend geraas kwam de blauwe vogel voorbij en iedere keer weer werd ik overmand door een wirwar aan emoties. Wat zou ik daar graag in zitten. Wat zou ik later graag piloot willen worden. Tegelijkertijd wist ik zeker dat dat nooit voor mij was weggelegd. Veel te technisch.

Vanuit de klas kon je goed zien hoe de wielen uitklapten. Eerst gingen de wieldeuren open. Daarna kwamen langzaam en net niet helemaal tegelijk de drie poten naar buiten. Twee wielen voor en twee keer vier wielen achter. Alleen dat al zou ik nooit kunnen. Veel te moeilijk. Daar moest je echt diepgaand technisch inzicht voor hebben en als ik iets niet had....

Het is er toch van gekomen. Als ik toen geweten had wat ik nu weet, had ik nooit meer een blue monday gehad. Om het landingsgestel uit te klappen, hoef je alleen het landingsgestelknopje naar beneden te duwen. Een kind kan de was doen. Zo is het eigenlijk met alles in de cockpit van een modern verkeersvliegtuig. Je hoeft eigenlijk maar heel weinig van techniek te weten. De techniek is dankzij alwetende ingenieurs verpakt in superbetrouwbare computers en wordt gepresenteerd met simpele knopjes, die volgens vaste procedures aan of uitgezet worden.

Tegenwoordig zijn alle vliegtuigsystemen dubbel of driedubbel uitgevoerd en daarnaast gaat er ook nog eens vrijwel nooit iets kapot. Dat is misschien wel een van de belangrijkste redenen, dat blue monday in de luchtvaart iets heel anders betekent dan op de grond. Iedere keer als je op een miezerige maandagochtend opstijgt en door de grijze prut omhoog klimt, is daar altijd weer het magische moment dat je aan de witte wolkendeken ontsnapt en met dichtgeknepen ogen tegen de zon naar de hemel kijkt. Dat is pas een blue monday!

Jan Cocheret
[email protected]