Ik ben op weg naar Schiphol om straks terug te vliegen naar mijn thuisbasis in het Midden Oosten. Het is druk en ik ben blij dat ik ruim op tijd ben, want het schiet niet erg op. Voor me loopt een groep Japanse toeristen achter hun gids met opgeheven vlaggetje. Ze stoppen en wachten keurig in de rij om straks ook in een lekker bratwurstje te happen. Het gaat allemaal beleefd en geduldig. Een voor een zijn ze aan de beurt. Eenmaal het worstje in de hand, wachten ze tot iedereen er een heeft. Dan volgt een korte eetuitleg van de gids en hop, daar gaan de worstjes in een collectieve beweging naar de Japanse mondjes. Ze genieten van de vette hap.

In het Centraal Station krijg ik eerst een stevige duw van links en daarna word ik om voor mij onbekende reden uitgescholden door een wietblowende zwerver. Als antwoord hierop weet ik er nog net een slappe imitatie van Kees van Kooten's meneer Pamuk uit te krijgen: "Dankuwel meneer, ik wens u ook nog een heel prettige dag!" In de trein is het vrij rustig. Er worden alleen vier medereizigers uit de eerste klas gezet omdat ze daarvoor geen geldig plaatsbewijs hebben.

Op Schiphol voeg ik me bij mijn bemanning en als we naar het vliegtuig lopen, vraag ik aan een paar stewardessen of ze verschil zien qua beleefdheid tussen verschillende nationaliteiten en culturen. Het wordt een levendig gesprek. Vooral de veeleisende, schreeuwende, minachtende en agressieve nationaliteiten worden snel en enthousiast opgelepeld.

Het wordt tijd voor een andere aanpak: "Het is natuurlijk generaliserend, maar jullie zien zo enorm veel mensen van geheel verschillende afkomst. Wie zijn in jullie beleving nu de aardigste, beleefdste, netste en prettigste mensen om aan boord te hebben?" Daar hoeven ze niet lang over na te denken: 'Duitsers en Japanners'! Duitsers en Japanners. Wat is er de afgelopen eeuw toch allemaal gebeurd?

Jan Cocheret
[email protected]