Met een busje naar het vliegveld, naar de incheckbalie, door de security en dan door het winkelcentrum naar de gate. Daar liggen de papieren voor onze vlucht en dan het vliegtuig in. Steeds hetzelfde, maar op ieder vliegveld net weer even anders. Gisteren in New York mochten wij bij de controle als bemanning alles in de koffertjes laten zitten en de schoenen aanhouden, maar vandaag in Milaan moesten computers, tablets en vloeistoffen er op de band weer uit.
Zoals gewoonlijk ga ik als laatste door de controle en loop achter de bemanning door de schreeuwende winkelstraatjes naar het vliegtuig. Links, rechts, overal zie ik drank, rookwaar en luchtjes. Luchtjes! Opeens hoor ik de stem van mijn vrouw: “Neem je weer een luchtje voor mij mee?”
Ik laat de crew de crew en schiet een luchtjesparadijs in. Inmiddels weet ik gelukkig wel waarmee ik thuis kan scoren. Ik pak een van haar favoriete geurtjes en sluit achteraan in de rij voor de kassa. Natuurlijk gaat alles vandaag extra langzaam. Ik hoop dat de crew gewoon doorgaat met alle voorbereidingen en niet op mij gaat zitten wachten. Er zijn twee kassa’s open en de rij naast mij gaat natuurlijk veel sneller. Als ik dan toch eindelijk aan de beurt ben, zegt de prachtig opgemaakte vrouw achter de kassa met professionele overtuiging: “Boarding Pass!”
Natuurlijk hebben wij geen instapkaart. Ik mag in ons eigen vliegtuig gelukkig altijd instappen zonder instapkaart, dat moest er ook nog eens bij komen.
“Zonder boarding pass geen tax free” snauwt mijn nieuwe beste vriendin. Het is steeds hetzelfde, maar net weer even anders. Om iets in de taxfree winkeltjes te kunnen kopen, is op het ene vliegveld een bemanningenpasje voldoende en op het andere moet je de General Declaration met daarop de bemanningenlijst overleggen. Of je kan niets kopen, omdat je een instapkaart moet laten zien zoals hier in Milaan. Heks Eucalypta begint ongeduldig te worden: “Boarding pass!!!”
Het is absoluut onmogelijk dat ik vandaag zonder luchtje naar huis vlieg. Dat ga ik gewoon niet overleven. Bij de kassa naast me heeft een kleine Chinese man zijn fles whiskey afgerekend. Hij komt net niet boven de balie uit. Ik buig naar hem toe en fluister: “Give me your boarding pass?” Enigszins verbouwereerd geeft hij mij zijn instapkaart, die ik meteen op de balie kwak: “Boarding Pass!”
Zonder enige emotie of reactie rondt mijn nieuwe vriendin onze transactie af en ik geef mijn instapkaart terug aan de rechtmatige eigenaar. Ik gris mijn luchtje van de balie en loop snel naar het vliegtuig. Niet meer omkijken en direct naar binnen, voordat iemand zich bedenkt.
Jan Cocheret
[email protected]
Deze column verscheen eerder in Luchtvaartnieuws Magazine. Lees iedere maand zijn nieuwste column in het magazine.
