Vanaf zes uur vanochtend zijn we oproepbaar in het hotel. Daarom leek het ons gisteravond een goed plan om vroeg te eten en om ook niet al te laat naar bed te gaan. Het ziet er voor vandaag weliswaar rustig uit, maar je weet het nooit. Als er voor een vlieger een ding zeker is, dan is het dat er niets zeker is. Alles kan in no-time veranderen. Dus gaat precies om zes uur de telefoon en iemand vertelt me dat we gaan vliegen. Of ik binnen vijf minuten beneden kan zijn. Gelukkig is dat een grapje. Er gaat niets boven een grapje als je midden in de nacht uit je bed gebeld wordt.
Een uur later stappen mijn collega en ik in het busje dat ons naar het vliegveld brengt. Dat uur was precies genoeg om te douchen, aan te kleden, mijn koffer in te pakken, naar het vliegplan en het weerbericht te kijken, drie crackers met pindakaas uit mijn persoonlijke overlevingspakket in mijn mond te proppen, een kop thee te zetten, de hotelkamer nog een keer goed te controleren en uit te checken.
“Goeiemorgen, lekker geslapen?” Ja, wij vliegers zijn altijd opgewekt en vrolijk. Dat hoort bij de mooiste baan ter wereld.
“Dus we gaan met drie passagiers naar New York”, zeg ik.
“Nee, die vlucht is alweer verdwenen”, antwoordt mijn collega terwijl hij naar zijn telefoon wijst: “Drie minuten geleden is het veranderd in sunny Florida, zonder passagiers. Daar staat een vliegtuig dat voorlopig niet weg kan vanwege een probleem met een brandstofpomp en die passagiers moeten zo snel mogelijk naar Dallas.”
Even niet opletten en je toekomst is geheel veranderd. In ieder geval hebben we nu geen last meer van het slechte winterweer in het noordoosten van Amerika.
Tien minuten later zijn we bij ons vliegtuig, dat net wakker wordt in de eerste oranje zonnestralen van de dag. Nog even is het stil op het kleine vliegveld, maar als onze businessjet tot leven komt, is het gedaan met de rust. Als een geoliede machine werken we onze opstartroutine af. Veiligheidscontrole, de APU hulpmotor opstarten, koffiemachine bijvullen, vliegroute invoeren, binnen twintig minuten zijn we klaar voor vertrek. Als ik de verkeersleiding oproep om toestemming te vragen voor onze vlucht naar Tampa in Florida, zegt de vriendelijke verkeersleider verbaasd: “Tampa? Ik heb alleen een vliegplan naar Chicago….”
Als piloot kun je plannen wat je wilt, maar niets is zeker. Je bent en blijft afhankelijk van de maatschappij waarvoor je vliegt. Als je even niet oplet zijn de plannen alweer veranderd en kun je weer opnieuw beginnen met plannen. Dat moet je wel leuk vinden. En dat doe ik!
Jan Cocheret
[email protected]
Deze column verscheen eerder in Luchtvaartnieuws Magazine. Lees iedere maand de nieuwste column van Jan Cocheret in het magazine.
