De kogel is door de kerk. Camiel Eurlings heeft de hoogste zetel bij onze Koninklijke Luchtvaartmaatschappij verlaten. Gedwongen en per direct. Een verrassing? Feitelijk niet. Plotseling, dat wel.
Voor een president-directeur van 'onze' Koninklijke, hoe gering zijn kwaliteiten ook, had een chiquere aftocht in de rede gelegen. Niet per direct, wat neerkomt op ontslag op staande voet. Een vertrek per 31 december, bijvoorbeeld, had meer recht gedaan aan wat werd gecommuniceerd als ‘in goed overleg besloten’. Nu waren die woordjes hol en ongeloofwaardig en zelfs een leugen voor wie zijn oor goed te luisteren legt binnen het KLM-bastion. Of was er meer aan de hand. Is de ware oorzaak wellicht verzwegen?
Wat rechtvaardigt de Raad van Commissarissen, waarvan een tweetal Camiel Eurlings op het hoofdkantoor zijn ontslag kwam aanzeggen, het recht om zelf te blijven zitten? Waren zij niet degenen, die de oud-minister, zonder enige management-, economische of bedrijfservaring, zo lang lieten bungelen, ondanks aanzwellende en alom hoorbare kritiek?
Was de Raad van Commissarissen uiteindelijk ook niet verantwoordelijk voor de benoeming van dit KLM-boegbeeld, waaraan in de luchtvaartwereld vanaf het begin werd getwijfeld? Gingen uiteindelijk ook die commissarissen niet akkoord met het tijdrovende bijbaantje van Camiel - kort na diens aantreden bij KLM - als lid van het Internationaal Olympisch Comité (IOC), waarover vriend en vijand zich hogelijk verbaasden?
En reikten de voelsprieten van de commissarissen binnen de KLM slechts zo ver dat het wegvallen van draagvlak bij management, personeel en vakbonden niet eens opvielen? Tot in alle uithoeken van het land en ver over onze grenzen was met name dat ontbrekende draagvlak onder KLM’ers van hoog tot laag onderwerp van gesprek.
Hoe dan ook, Camiel Eurlings is weg van de één op de andere dag. Zijn opvolger is Pieter Elbers, een absolute kanjer, gezegend met blauw bloed van de beste soort. Een marinier in een KLM-pak, schreef ik al eerder. Een KLM'er die tot dusver als operationeel directeur heeft geleerd om het begrip operationeel met hoofdletters te schrijven.
Het probleem is met de nieuwe president-directeur aan het roer echter niet opgelost. Hij krijgt een (te) zware job om de KLM weer op het juiste spoor te zetten, uitgerekend in deze extreem moeilijke periode met bikkelharde concurrentie van prijsvechters en het geweld van maatschappijen uit het Midden-Oosten en een luchthaven die naar de KLM-belangen niet echt luisteren wil.
Wie wordt bijvoorbeeld de zo benodigde commerciële kanjer in de KLM-board? En had daarvoor misschien niet al eerder dan voor het vertrek van Camiel Eurlings gekozen moeten worden? En moeten niet minstens ook enkele commissarissen door vakmensen met luchtvaart-DNA worden vervangen?
De commissarissen moeten het nu zeggen, dezelfde commissarissen die tot nu toe slechts hun brevet van onvermogen toonden. In elk geval werd met hun dralen geen vertrouwen afgedwongen. Of wordt er in achterkamertjes wellicht nu geworsteld met vragen hoe het verder moet? Dan is het beangstigend te beseffen dat de toekomst van de KLM nu in handen is van twijfelaars, zonder blauw bloed, die tot nu toe blijk gaven ook niet te weten hoe het verder moet.
Arnold Burlage
[email protected]
