Voordat wij aan boord gaan, checken we uitgebreid de staat van het toestel, het weer onderweg en op bestemming, en bespreken we de route. Tijdens de vlucht bouwen we allerlei veiligheidsmarges in, om zodoende de passagiers, onszelf en de kist veilig aan de grond te kunnen zetten. Passagiers ondergaan tegelijkertijd óók een hele waslijst aan checks en x-rays voordat ze binnenstappen. Na alle controles en paspoortenfestivals, kunnen ze uiteindelijk door de slurf naar onze kist wandelen.
Ik zie soms wel eens dat mensen dan een klein klopje geven tegen de buitenkant van het vliegtuig, vlak voordat ze instappen. “Zet ‘m op he?” Vervolgens kijken ze even de cockpit in, of turen ze thans die richting uit, en mompelen naar elkaar dat 'wij' maar beter ons ‘best’ kunnen doen. Daarna verschuift de aandacht een beetje. Koffers in het bagagevak, ietwat bedenkelijk staren naar de veiligheidsriemen, en krijgen we pushback. Er volgt een ‘safetydemo’; een veiligheidsvideo of demonstratie door de cabin crew, die je in het kort brieft over wat je moet doen, wanneer ‘Shit-hits-the-fan’.
En dan… Klaar. Hoppetaa. Op vakantie/naar je zakenafspraak/je date/je familie/je nieuwe thuis. Ingesnoerd en wel, terwijl je je totaal overgeeft aan de kennis van de crew.
Grappig.
Want je stapt wel zonder nadenken een trein in. Die behoeft geen klopje op de geel-blauw gelakte buitenkant. Ik denk ook niet dat je zo heel vaak een machinist ziet groeten bij binnenkomst. Die je dan nog even in z’n gezicht kunt zeggen: “wel voorzichtig treinrijden he?” En een safety demo? Nope. Alleen een klein bordje bij de uitgang. Dat je straf krijgt als je moedwillig aan de noodrem trekt. Duh. Moet je es een keer een raampje aan boord opentrekken. Dat vinden ze ook niet tof.
Die trein scheurt toch ook behoorlijk rap, en heeft spoorwissels die niet altijd even soepel verlopen. Daar is lichte turbulentie aan boord niets bij. Wat nou veiligheidsriemen. Rustig wandel je nog even naar de wc en schommel je hopeloos met je veel te zware koffer naar de uitgang, wanneer de trein nog lang niet stil staat, om maar vast vooraan te staan. Aan boord blijven die riemen vast totdat de motoren uitgeschakeld zijn. En niet voor niets. Ik heb ooit als stewardess een meisje van zes jaar gelanceerd zien worden tijdens het taxiën. Hop met d’r kokosnoot tegen die stoelleuning twee rijen voor haar. Dat beeld gaat niet van m’n netvlies, kan ik je zeggen.
Nog zoiets: in Las Vegas word ik bijna intiemer gefouilleerd dan m’n eigen vriend ooit gaat, enkel en alleen maar om te checken of ik niets bij me draag wat de vliegveiligheid in geding zou kunnen brengen. Vloeistoffen of wapens aan boord? Hell no. Maar in de trein hoeft dat ineens niet meer. Ladderzatte mensen die vrolijk aan die noodrem hangen.
Begrijp me niet verkeerd: ik snap de verschillen tussen de voorbeelden goed. Maar toch. Wel eens bij stilgestaan?
Zo huppelen wij na een vlucht alleen een crewbus in mét veiligheidsgordels. Anders gaan we niet. Maar we durven wel 2 uur in een riemen loze oldtimer te zitten, wanneer we op bestemming zijn en een bezienswaardigheid willen bezoeken.
En zo is het dan maar heel tof dat ik merk dat we in onze eigen geleerde safety-first rituelen vallen, wanneer ik drie weken geleden op bestemming in diezelfde oldtimer zit, waarvan de vooras doormidden breekt. Het schuren over het asfalt creëert een rookwolk precies op de tweede achterbank waar ik zit, en we weten instinctief dat we eruit moeten. En rap ook. Collega’s kijken eerst of het veilig is om uit te stappen, iedereen checkt elkaar en daarna de auto. Die doet ’t voorlopig niet meer. Onze chauffeur regelt vervanging, en vier uur later zijn we allemaal weer terug in het hotel. ’s Avonds dineren we in de stad. Per taxi. Met de riem om.
Mijn grenzen over veiligheid aan boord -van welk voertuig dan ook- heb ik een beetje bijgesteld. Practice what you preach, nietwaar?
Christa Kloosman
[email protected]
(PS: deze blog is geschreven voor de mislukte aanslag in de Thalys)
