Strak plan, Kloosman. Te gek. Om half zeven herinner je je dan dat je ook hebt afgesproken met de rest van de bemanning, die verstandig ging voorslapen, om het Oud en Nieuw van Atlanta te vieren. Je hijst je vervolgens enorm chique met je glas roze bubbels van de bank en sloft naar de lift en naar je kamer, tuurt naar dat bed dat werkelijk onwijs uitnodigend voor je staat, met fluffy maagdelijk witte kussens en een klein zachtgeel lampje ernaast, doet meer dan je uiterste best om er NIET (ik herhaal: NIET-NIET-NIET) aan toe te geven, gaat toch héél eventjes voorzichtig met jas en al op het uiterste randje zitten, god-wat-zit-dat-zacht-en-lekker, en wordt tenslotte een uur later verschrikt wakker, met schoenen aan en al op je verfromfraaide bed.

Zucht. I did it again.

WAAR? HOEZO? WAT NU? WÁÁR? HOE LAAT? Hóófdpijn. (Nu al? Moet nog beginnen!) Muziekje aan. Douchen. Koud. Warm. Koud. Make up. En ik heb dus ook nog serieus nepwimpers gekocht. Want dan hoor ik erbij, want iedereen heeft die dingen ineens. (Note to self: eerst oefenen. Nooit iets nieuws proberen voor de wedstrijd. Doe ’t gewoon niet. Wérkt niet). Wimpers terug in doosje. Die lijm is echt slecht. Ruikt naar Pritt maar plakt als Kit. Ik ben niet gebouwd voor nepwimpers. Dan maar glitters. Succes gegarandeerd. Vooral in de States. The more the better.
Okee. Final check-up. In de Whatsapp-groep hebben wij drie ladies elkaar gezworen dat we ‘hoog’ zouden gaan, pinky-promiss! Dus strompel ik in zwart cocktailjurkje met hoge palen en datzelfde, nog steeds volle, glas roze bubbels naar de spiegel. Je hoopt toch altijd op een ander spiegelbeeld dan dat er werkelijk voor je staat, maar soit, die wallen zijn inherent aan de job (jep, daar is-ie weer), en voor US maatstaven zie ik er best slank uit in m’n jurk. Ik heb toch wel bijzonder sterke twijfels bij de glitters. Boenen is echter geen optie meer. Op naar de lift, alwaar ik m’n medestrijdgenoten tegenkom. ’t Is pas half negen, en we moeten elkaar erdoorheen slepen straks. Stel je voor dat je nu de Vancouver of San Fran zou 'doen'. Dan moest je dus nog 9 uur wachten voor lokaal oud en nieuw! Ik heb zelfs gehoord van crews die tijdens de jaarwisseling in de lucht hingen, en elke keer wanneer ze door ’n nieuwe tijdzone vlogen, nóg eens rondgingen met champagne voor de passagiers.

Beneden worden we warm ontvangen door de cockpitcrew. Ik krijg geen scheef wenkbrauwtje richting m’n shiney discohuid, dus 't zal wel meevallen. De mannen hebben nog niet gegeten, en 'alle restaurants zijn afgeladen vol', weet de co te vertellen. Dan maar de hotel lobby. Alwaar ik een half uur later opzij kijk en zie hoe m'n twee charlies-angels een hysterisch vette kaasburger naar binnen schuiven en ik een reusachtige raspberry cheescake (met oreo bodem, voor de kenners) voor me op 'n bordje heb. De 3800 kcal tellende goddelijkheid is precies wat ik nodig heb en me weer op de been brengt.

In Atlanta werpt men vervolgens een reusachtige piepschuim perzik traditiegetouw naar beneden, dus daar MOETEN wij bij zijn. Tegen alle hoge verwachtingen in, doet het gevaarte er maar liefst 58 seconden over om te vallen, en zodoende bibberen we na 20 seconden weer terug naar het hotel.

In dezelfde hotellobby deelt men nu happynewyear diadeempjes uit en zilveren papieren toeters. Mijn toeter is gesneuveld voordat het überhaupt nieuwjaar is, omdat ik heb ondervonden dat je er geen champagne door kunt drinken. (..…) Het aftelproces hebben we vastgelegd op video, de toeterserenade is er een om te onthouden en de felicitaties zijn fantastisch. We zitten hier met twee crews, iedereen is ver weg van thuis, weg van geliefden, en we hebben er toch ons eigen feestje van gemaakt. We kennen elkaar nauwelijks 24 uur en daarin bespreek je ALLES. Dat is echt een waanzinnig gaaf gegeven. Ik ben beretrots. 2016 kan beginnen!

03-01-2016 23:36: *Christa heeft de groepsapp 'ATL 2015-16' verlaten*

Christa Kloosman
[email protected]