“Ofcourse!! No problem, what’s the check-in time? Oh, thirty minutes ago? Oh, ofcourse no problem! I’ll be there!” Om vervolgens weer uitgeput in een diepe slaap te vallen, wakker te schrikken en mezelf onder de douche te slepen. Aldaar sta ik dan met m’n ogen zo ver open gesperd dat ze nog nét niet uit m’n kassen rollen. En dan komt opeens dat moment. Wacht eens eventjes… wáár ging ik ook weer naar toe? Tegenwoordig vraag ik altijd maar even om een bevestiging per sms, want waar een normaal mens rustig de tijd heeft wakker te worden, word ik geacht in liefst minder dan een uur na het woest uit m’n slaap te zijn gebeld, op het vliegveld te staan.

En daar ben ik! Wederom een retourtje Rome. Ik ben daar kind aan huis. Een week geen Rome is een week niet geleefd. De meiden brabbelen vrolijk in het Pools en ik brabbel vrolijk in het Nederlands terug. De captain kijkt van z'n computer op, en zegt dat-ie wel een copiloot verwachtte met blond haar, met niet met zulk láng blond haar. De toon is gezet, en we wandelen met z’n allen naar de terminal.

En de leukste ervaringen zitten in de kleinste momenten. Ik weet nog hoe ik als cabin crew soms de taak kreeg van de purser om 'de maaltijd' voor de vliegers klaar te maken. (Eigenlijk wilde ik hier 'bereiden' opschrijven, maar veel meer dan 'n kant-en-klaar prakkie in de oven stoppen doe je feitelijk niet.)

Ik viste dan ergens een leeg dienblaadje vandaan, legde het droevig uitziende plastic bestek alsnog heel netjes neer, en vouwde een servertje in een hip vliegtuigje of bloemetje. Dan had je daarna nog altijd 'de boodschap', namelijk 'eet smakelijk', wat je kunstzinnig op een papieren bekertje of op een andere servet schreef. Daar kon je er dan als dessert ook nog wel een bonbonnetje bij leggen, en uiteraard zélf een cappuccino maken. Verse melk werd opgewarmd in een Spa-blauw flesje, dat je dan ruim vijf minuten schudde om een perfecte schuimkraag te creëren. Vervolgens plukte je de maaltijd uit de oven en was het JOUW moment om aan die deurbel te hangen en de maaltijd te mogen binnenbrengen. En dan stiekem hopen op een 'Wóów, sohee! Wat mooi gedaan! Dat zal extra lekker smaken zo!' Want ergens vind je dat als stess natuurlijk leuk. Toch waren die reacties er maar zelden. Kreeg je het dienblaadje een half uur later terug alsof er een oorlog op was uitgebroken en je ‘boodschap’ lag verfomfaaid op de half-opgegeten stinkende maaltijd met je gevouwen bloemetje in stukken er doorheen. Het vliegtuigje was dan wel weer cool en dat stond inmiddels op het dashboard. 

Anno anderhalf jaar later is het mijn beurt om zo'n mini-cadeautje te krijgen. Ik pak m'n beker koffie aan en stop 'm achteloos in m'n koffiehouder tegen het raam. Ik ben teveel afgeleid door het mooie uitzicht. De zachte winter heeft ervoor gezorgd dat er nu al vele onweersbuien vormen boven Oost-Europa. Behendig vliegt m'n captain om de dikke slagroomwolken heen. Er tovert zich een dikke glimlach op mijn gezicht wanneer er plots een A380 over ons heen vliegt. Tevreden neem ik een slok koffie, en realiseer me opeens dat m'n hele beker volgetekend is met lieve berichtjes en plaatjes. Deskundig heeft de purser er een servetje bij gevouwen, zodat ik m’n vingers niet verbrand aan het gloeiendhete goedje. Gewoon voor míj!! Soms voelt het nog steeds onwennig dat de cabine bemanning ineens aan mij vraagt wanneer de landing ingezet wordt, en wat ik graag wil drinken. Ik weet hoeveel tijd ze soms tekort komen aan boord. Bij deze naar alle cabine bemanning die net als ik destijds een feestje van de soms karige avondmaaltijd proberen te maken: ik ben er meer dan honderd procent van overtuigd dat 't bij elke vlieger tenminste een glimlach op het gezicht brengt!

Christa Kloosman