Na m’n laatste vlucht in Polen, tref ik mijn postvak vol met lieve kaartjes aan, en op de briefingtafel staan pakjes met ’n grote enveloppe ernaast. "Krysia", staat erop, m’n Poolse bijnaam.
De volgende dag rijden we in m’n kleine Peug terug naar huis, bepakt en bezakt, en met lieve cadeautjes die ik van de crew kreeg. Op schoot ligt een plastic tas met m’n uniform erin, netjes opgevouwen, mijn ID-card en m’n eerste echte drie-strepen-epauletten. Die drop ik nog even gauw op kantoor. Zwaaien naar m’n base-captain en op naar een nieuwe uitdaging.

Voor m’n nieuwe werkgever moet ik opnieuw een Amerikaans crew-visum halen. Nadat je de hele vragenlijst online hebt ingevuld, kun je een datum prikken en krijg je een lijst met do’s and don’t’s voor tijdens het interview bij het Amerikaans Consulaat. Een daarvan is dat je geen elektronica mag meenemen. Lees: telefoon.
Leuk ook als je vervolgens bij de bushalte staat en wil checken of je bus op tijd is. En tevens je horloge bent vergeten. Redelijk machteloos, want, gétsiedekkie, wat raak je gewend aan het feit dat je continu dat ding bij je draagt. Even kijken of er een perronwijziging is…nope. Of dat je wellicht al een antwoord hebt gekregen per email… evenmin. Het feit dat ik nu m’n broodje opeet in de tram, terwijl de Nutella eraf druipt en m’n gezicht onder de bruine smurrie zit, is geen probleem meer. Ik kan ongestoord en schaamteloos het beleg van m’n mond aflebberen omdat er tóch niemand meer om zich heen kijkt. Triest eigenlijk. En ik doe er zelf net zo hard aan mee. Note to self: vaker dat ding wegleggen. Amsterdam in de vroege ochtend is veel te mooi om te missen.

Ik moet ook het jaarlijks examen op de Airbus A320 opnieuw doen. M’n brevet moet nog drie maanden geldig zijn wanneer ik straks ga beginnen bij m’n nieuwe werkgever, en dat is-ie precies 1 week daarvan níet. Het examen wordt daarom hoogstwaarschijnlijk ’s werelds duurste profcheck ooit.
Ik heb wél het geluk om met een toffe instructeur te mogen sturen. De beste man is een van de weinigen die ik ken die met zóveel passie over de Airbus spreekt. Hij kan het weten, want heeft ook duizenden uren op Boeing gevlogen. “Tsja, je hebt nu eenmaal een A en een B merk”, schalt-ie door de ruimte. Precies de helft van de mannen in het simcentrum glimlacht, terwijl de andere simmers de wenkbrauwen hoog ophalen en nog een nipje van hun koffie nemen.

M’n profcheck verloopt lekker. Absoluut mede te danken aan de leuke collega-vliegers in Katowice. Heb er ontzettend veel van geleerd, en ik kan alle ervaring nu bijna naadloos meenemen naar haar grotere zusje, de A330. M’n medical en brevet zijn vast verlengd. Nog een paar weken training en dan mag ik voor ’t eerst vliegen vanaf Schiphol. Okee… vanaf de derde stoel dan. Zin in!

Christa Kloosman