Op 3 mei 2005 vlogen wij van Schiphol naar London Stansted. Vlucht EZY3882 zou vertrekken om 9.40, maar was vertraagd 'vanwege weersomstandigheden'. Vreemd genoeg bleken andere luchtvaartmaatschappijen er weinig last van te hebben. Na een uur wachten en een gate change konden we instappen in een Airbus A319. Aan boord werden de passagiers verontschuldigd voor de vertraging; de boosdoeners waren de mist en het feit dat het vliegtuig laat uit de hangar kwam rollen.

Op dinsdag 3 mei vertrokken mijn vader en ik om 07.15 's morgens met een Boeing 737-700 met registratie PH-XRW van transavia.com (HV 5095)vanaf Rotterdam Airport naar Londen Stansted. Instappen begon op tijd. Voor deze korte vlucht was er genoeg beenruimte en rond half 8 stegen we op van runway 24. De captain had ons verteld dat de vlucht ongeveer 35 minuten zou gaan duren.

Op zondag ochtend om 9.30 uur vertrokken wij naar Schiphol voor onze vlucht KL 1667. Eenmaal aangekomen op Schihol hebben we de bagage gedropt (we hadden al internet in-gechekt) en nog even een tijdschrift gekocht, broodje gegeten en op naar de gate waar de Boeing 737-900 van KLM al klaar stond.

We vertrokken circa 5 á 10 minutjes later als gepland als gevolg van een passagier die wel ze bagage had gedropt maar niet was komen opdagen, de bagage werdt verwijderdt.

Het was vroeg opstaan om onze vlucht (KL657) te halen. Inchecken moest vóór 4 uur 's morgens. Dat was even slikken, maar had ik er als luchtvaartenthousiast wel voor over. Om 6:30 zou vlucht KL0657 richting Newark vertrekken vanaf Amsterdam Schiphol Airport, waar ik goede ervaringen mee heb, wat betreft de duidelijkheid over bijvoorbeeld de gate waar je moet zijn en hoe laat.

Van alle intercontinentale vluchten die ik de afgelopen 20 jaren heb gemaakt was de bij Delta Airlines "geboekte" vlucht: Los Angeles - New York - Amsterdam, de eerste met hindernissen. Op 30 april 2005, volgens schedule vanaf Los Angeles met Delta DL 190. We vertrokken 30 minuten te laat. Door weersomstandigheden zijn we te laat op New York aangekomen en misten daardoor onze aansluiting met Air France.

De vlucht (INX302) zou om 23:00 uur vertrekken, maar door enige vertraging werd dit 23:30. Helaas niets aan te doen en ja, wat maakt het uit, we zijn toch op vakantie. Het instappen begon redelijk op tijd en ik zag op rij 12 net voor de vleugel dus ik had een heel mooi uitzicht over verlicht Nederland.

Na de veiligheidsinstructievideo (die trouwens in het Nederlands is, netjes gedaan) stegen we heel relaxt op. Ik heb niemand gehoord over druk op de oren.

Op 23 april 2005 ging ik voor een dagje spotten naar Londen Stansted. Ik vloog vanaf Rotterdam met Transavia. Het vluchtnummer was: HV5095 en we vlogen met een 737-700 registratienummer: PH-XRX. Opgestegen vanaf baan 24 om 07.13 uur.

Met het boekje "massificatie en zelfbehoud" nog in gedachten begaven wij ons voor een vlucht naar een kennelijk zeer gewilde vakantiebestemming (Hurgada-Egypte)naar Schiphol. De auto op langparkeren gezet omdat de terugvlucht op een middennachtelijk uur zou aankomen en de treinen dan nog niet rijden.
Het is ook voor de frequente bezoeker van Schiphol altijd weer een verrassing te zien hoe de bus van Lang Parkeren je dit keer naar de terminal zal brengen. Gelukkig wist de chauffeur de weg wel.

Al jaren vliegen we, zo'n twee keer per jaar, op en neer naar Toronto, Canada. Eerst veelal met de KLM maar de laatste 2 jaren met Martinair. Vorige week zijn we weer even op en neer geweest. De eerdere keren met Martinair waren prima bevallen. Zo ook deze keer, vertrek maandag 18 april. Gevlogen werd met een Boeing 767 (MP811). Economy class ticket.

Volgens de website van Spanair dienen passagiers zich uiterlijk een uur voor vertrek van de vlucht te melden bij de check-in balie. De automatische check-in machines kunnen tot een half uur voor vertrek worden gebruikt. Ik constateerde echter dat passagiers ook bij de balie nog wel 45 minuten van tevoren terecht kunnen. De machines liet ik voor wat ze zijn.