Het is een open deur dat de hele luchtvaartbranche een uiterst gecompliceerde bedrijfstak is. Je kunt dit vergelijken met een geavanceerde klok. Honderdduizenden werknemers en honderden beroepen. Alles hangt met elkaar samen. Wanneer een sector weer eens gaat staken ligt meestal de rest ook plat. Rechtmatig of onrechtmatig maakt weinig uit, staken is schade en daar heeft iedereen, de klant, werkgever of werknemer, uiteindelijk nadeel van. Staken is een fantastisch machtsmiddel dat je natuurlijk kunt uitbuiten. Maar er is geen bedrijfstak waar dit zo schadelijk is als in de luchtvaart.
Wie zijn hier weer de dupe van? Natuurlijk onze passagiers. Zakenlieden die zo afspraken en vergaderingen missen. Contracten die niet getekend kunnen worden. Vakanties waar het hele jaar voor gespaard is en waar de hele familie naar uitkijkt, alles in duigen. Staken in deze branche is eigenlijk not done, uiterst asociaal, uiterst egoïstisch. Er zijn betere methodes, goed overleg met begrip voor wederzijdse standpunten. Uiteindelijk is er ook nog de rechter.
Wat ik altijd probeer duidelijk te maken, denk je zelf eens in in de positie van de reiziger. Na een hoop gesjouw op Schiphol aangekomen, vakantie gevoel in je hoofd, wordt er weer ergens gestaakt, reis gaat niet beginnen en je weet niet waar je aan toe bent.
Waarom gestaakt? Vaak is het wederzijds onbegrip, geen oog voor elkaars standpunten en pure onwil. Maakte het nog van dichtbij mee. Een ervaren Air France captain Boeing 747, die geheel achter de staking bij AF stond, met lachwekkende argumenten. We hebben het dan over een bedrijf dat gezien zijn miljarden schuld eigenlijk geen enkel bestaansrecht meer heeft, toch staken. Bij Air France wordt de onvrede voornamelijk veroorzaakt door de enorme afstand tussen de uit de politiek geparachuteerde top en mensen op de werkvloer. Gelukkig is dat in Nederland iets anders. Daar is het besef van gemeenschappelijk belang binnen een bedrijf veel duidelijker aanwezig.
Neem de politie staking in Brussel na de aanslagen. Belachelijk, deze beroepsgroep had ver voor de aanslagen de zaken beter moeten regelen, maar dat jarenlang nagelaten.
In Frankrijk is staken helemaal een nationale sport. Fête de grève wordt het al genoemd. Taxi’s blokkeren wegen rond Parijs, dus je mist je vlucht. Of de verkeersleiders staken weer, is ook een jaarlijks terugkerend fenomeen. Wat zeg ik, gemiddeld 6 maal per jaar! Of de beveiligers op Schiphol vinden dat ze te veel werk hebben, ook maar staken. Wat ik me wel eens afvraag waar is de leiding van Schiphol als er weer eens lange rijen staan voor douane en of security. Zien zij niet dat dit de goede naam van Schiphol schaadt en dat er ingegrepen moet worden? Heb je toch geen staking voor nodig?
Staken is eigenlijk niet meer dan een bewijs van onvermogen en geeft ook een eigen falen weer, van beide partijen dat wel. Begin eens met het meer communiceren van de problemen binnen een organisatie, waar liggen de kosten, waar wordt verlies gemaakt. Krijg je ook meer begrip.
De huidige problemen in de luchtvaart zijn grotendeels veroorzaakt door de directies van bestaande luchtvaartbedrijven. Blind bleven ze maar tarieven hanteren, veel en veel te hoog. Dat beperkte aan de ene kant het aantal klanten en gaf aan de andere kant nieuwe ondernemingen zoals Ryanair en Easyjet de mogelijkheid om onder die tarieven een bedrijf op te bouwen. Zij hebben het begrepen, zo laag mogelijk het tarief zodat een ander er niet onder kan gaan zitten. Resultaat, miljarden winsten. Overigens ben ik het geheel oneens met hun asociaal personeelsbeleid. Maar dat even terzijde.
Moet je als bedrijf bijsturen om goedkoper te opereren en je kan eigenlijk niet anders, begin dan met de beginsalarissen en emolumenten aan te passen voor nieuw personeel, die kunnen zelf kiezen, wel of niet accepteren.
Staken in deze sector kan je eigenlijk niet maken.
Paul Grove
[email protected]
