Een mens heeft er maar een paar nodig. Soms gaan ze jaren en jaren terug, die vriendschappen. Als ik dit schrijf kom ik net terug van een avondje oefenen met de band waarin ik speel. Een paar jaar terug vormde zich het idee om een band te vormen. Met als lead zanger een tot dan toe lone troubadour die zich zelf begeleidde op feestjes met een gitaar en een mooie bourbon bruine stem. Iemand met een grote voorliefde voor de muziek van Johnny Cash en Americana in de bredere zin van het woord.
Hij, Herbert, is nog geen veertig, terwijl - om maar iemand te noemen - de bassist een man is van midden zestig, een gepensioneerde register accountant en net als met z’n cijfers is ie zo strak als de snaren op zijn bas.
Als ik na het naborrelen terug rij en de sessie liep lekker - die loopt eigenlijk altijd lekker omdat je je eigen beperkingen kent en weet waar de lat moet liggen - dan zit ik vol adrenaline in de auto. Laat in bed, maar toch weer vroeg uit de veren met een accu nog steeds op 100%. Twee vrienden. Slaap en mijn instrument. Door de late oefensessies kom je slaap tekort maar de kick en de lol van samen muziek maken draagt je. Later, diezelfde dag, weer je instrument pakken en weer gaan spelen geeft je vleugels. Net als de dag na een lange nachtvlucht. Brak, maar opgetild worden door de muziek te kunnen spelen die je altijd weer, dankbaar, een vluchtheuvel biedt.
Slaap is een vriend als je een ingewikkelde techniek probeert onder de knie te krijgen met dat instrument. Twee verschillende dingen doen met je linker en je rechterhand, gedomineerd door hetzelfde ritme, is lastig. Twee hersenhelften moeten als het ware van elkaar worden losgeweekt maar wel blijven communiceren. Vreemd genoeg, maar ook ongelofelijk kunstig, gebeurt dat 's nachts. Je oefent dezelfde partij een dag later weer, en warempel, het loopt. Hoe? Het grote mysterie van die grijze massa onder je schedelkap.
Die vrienden, net als die van vlees en bloed, helpen mij om op de been te blijven in tijden dat het lijkt alsof er geen gaatje is in die snel naderende lijn van onweer op de horizon. De Martinair-piloot is niet voor een gat te vangen echter hier zitten honderden bekwame mensen te kijken hoe ze door dit weer gaan navigeren. Vooralsnog -volledig onnodig- eenzaam en alleen in hun beslissingen.
Als hen geen reddingsboei wordt toegeworpen met een beetje drijfvermogen dan zullen collega's (en ik ook) hun heil moeten zoeken in avonturen ver buitengaats. Een ongewisse reis die zeer waarschijnlijk hun gezinnen en dus hun huwelijken uit elkaar gaan trekken. Dat ligt op de ene helft van de weegschaal. Gebalanceerd (of toch niet?) door het duivels dilemma, de scharnier tussen wat op de andere schaal ligt; de hypothetische carrière-vertraging voor een KLM-vlieger als hij/zij ons in haar gelederen zou dulden. Is dat een lastig vraagstuk als er bij de KLM voor meerdere jaren in de toekomst zo’n honderd vliegeniers per jaar met pensioen gaan?
Als je van zo’n ‘dilemma’ niet de blues gaat zingen zal je voor altijd verstommen…
Herman Mateboer
[email protected]
