Algemeen bekend is dat het probleem van het elektrische vliegtuig de zware accu’s zijn, maar de ontwikkelingen gaan snel. Accu’s worden steeds lichter en kunnen steeds grotere vermogens opslaan Toch is een geheel andere aanpak noodzakelijk. Om elektrisch vliegen mogelijk te maken moeten een aantal zaken gecombineerd gaan worden. Het vliegtuigontwerp en het ontwerp van de startbaan moet anders.
Waar is de meeste energie voor nodig? Natuurlijk de start. Wij moeten het totale gewicht van vliegtuig en belading, waaronder de accu’s, een zodanige snelheid meegeven dat het in staat is om te vliegen en dat kost veel stroom.
Wat zou het mooi zijn wanneer die benodigde energie van de grond komt, dan houden wij de accu’s vol tot wij in de lucht zijn. Daardoor zijn verdere bestemmingen mogelijk, dat is weer noodzakelijk om zo tot een rendabel ontwerp te komen.
Welnu, elektriciteit vanaf de grond voor de start is goed mogelijk. Wij gebruiken hiervoor de Maglev, dat staat voor Magnetic Levitation van Siemens.
Wanneer we een startbaan aanleggen die vergelijkbaar is met het tracé van de Maglev-trein kunnen wij het vliegtuig in een zeer korte tijd tot boven de 600 kilometer per uur laten versnellen alvorens het gaat vliegen.
De romp maken we breed en ovaal, voor een groter grond oppervlak en kan zo ook tijdens het vliegen lift geven.
De staart, met name het stabilo, maken we zo dat het ook lift geeft in plaats van negatieve lift zoals nu meestal het geval is. Hierdoor krijgen we een lichter vliegtuig. Dit kan met de huidige computerbesturing daar het vliegtuig labiel is geworden, net als de meeste gevechtsvliegtuigen.
Doordat het landingsgestel komt te vervallen kan het hele vliegtuig lichter worden gebouwd, dat scheelt ongeveer een derde van het totaal gewicht.
Start en landing van het Maglev-vliegtuig kan en moet geheel automatisch waardoor het een ontwerp kan worden voor slechts een piloot in de cockpit, alweer een gewichtsbesparing.
Een vliegtuig op deze manier gebouwd is stil en kan zonder uitstoot vrijwel alle bestemmingen bereiken binnen Europa.
Ook is het aanleggen van een Maglev-startbaan dichtbij de steden nu goed mogelijk, zonder dat dit overlast zal geven. Dat geeft kortere aanvoerroutes voor passagiers en is ook beter voor het milieu.
Nog een ander probleem bij elektrisch vliegen is de tijd nodig voor het opladen van de accu’s. Mijn voorstel is om de accu’s onder te brengen in pylons onder de vleugel, zoals vroeger ook gebruikelijk was met extra brandstof tanks. Direct na aankomst wisselen van deze pylons gaat sneller dan het tanken nu van kerosine.
Het gebruik van pylons geeft ook een veiligheidsvoordeel. Bekend is dat wanneer er problemen zijn met accu’s, dat het snel volledig uit de hand kan lopen doordat het oplopen van de temperatuur in deze accu’s een zelfversterkend effect geeft, wat kan resulteren in een brand of explosie. Nu kunnen we de pylon met problemen afgooien zodat die aan een parachute kan landen.
Een ander punt wat wel wat beperkingen geeft is dat het elektrische vliegtuig vliegt op een hoogte tot circa 7 kilometer, dit in tegenstelling tot vliegtuigen met een straalmotor die tot wel 13 kilometer hoogte kunnen vliegen. Voor de korte afstand is dat geen enkel probleem, maar voor de langere afstand wel. Op lagere hoogtes ben je veel meer weersafhankelijk.
Het idee van een Maglev vliegtuig moet internationaal, liefst Europees, worden ontwikkeld. Een flinke subsidie van de EU voor onderzoek en test van het Maglev-vliegtuig zou dit op gang kunnen brengen. Mooie taak voor bijvoorbeeld Airbus samen met Siemens, de specialist van de Maglev (en Fokker?).
Het elektrisch vliegen is nu mogelijk, de bal ligt bij de politiek.
Paul Grove
[email protected]
