Met vier maanden is het al weer veel te lang geleden dat we elkaar in het echt omhelsd hebben. Na het telefoongesprek stap ik de cockpit in om, samen met mijn Zweedse collega die in Spanje woont en mijn Amerikaanse collega die oorspronkelijk uit Israël komt, de oceaan over te vliegen. Als ik de lijst met bemanningsleden bekijk, tel ik acht verschillende nationaliteiten. Van die acht nationaliteiten zijn er vier stewardessen die ooit een andere nationaliteit hadden. We verhuizen en migreren wat af in deze steeds moderne wereld.

Waar praat je in de cockpit tijdens lange vluchten over? Het verhaal gaat dat we het vooral over geld en vrouwen hebben, maar ik heb het in mijn beleving vaker over werk, familie en kinderen. Tot ons beider verrassing blijkt dat ik twee werkgevers geleden met de vader van mijn Zweedse co-piloot gewerkt heb. Kort geleden vertelde mijn zoon dat hij weer met iemand had gevlogen die ooit met mij gewerkt had. De wereld wordt kleiner, internationaler en multicultureler. Als ik straks in Oslo een winkel of restaurant binnenloop, is de kans groot dat ik met de ober of het winkelmeisje beter kan communiceren in het Spaans, Bulgaars of Arabisch dan in het Noors.

Na aankomst in Oslo wacht een volgende verrassing. Mijn zoon laat in een WhatsAppje weten dat hij onderweg is naar Bodø in het noorden van Noorwegen. Over tien minuten landt hij op Oslo waar hij moet overstappen op een binnenlandse vlucht. Of we elkaar misschien even kunnen zien? En zo stap ik van de ene in de andere onverwachte verrassing die de luchtvaartwereld ons zo vaak biedt.

Vier maanden hebben we elkaar alleen via de sociale media gezien en nu zitten we op het vliegveld van Oslo totaal onverwacht even bij te praten. Als zijn vliegtuig en mijn hotelkamer roepen, nemen we afscheid met een stevige knuffel.

Jan Cocheret
[email protected]

Deze column verscheen eerder in Luchtvaartnieuws Magazine. Lees iedere maand zijn nieuwste column in het magazine.

Word hier abonnee.