Zo heb ik de luchtvaart gevonden. Ik had de interesse en de aanleg, woonde als kind toevallig vlakbij Schiphol en heb op een gegeven moment flink doorgezet. Luchtvaart is mijn spelletje geworden. Als ik eerlijk ben, voelt het ook als een spel. Iedere dag en iedere vlucht weer. Je bereidt je voor en blijft oefenen. Iedere vlucht is een wedstrijd. Bij het eerste fluitsignaal sluit je de deuren en start de motoren. Je neemt een aanloop en springt de lucht in. Je houdt tijdens de koers je tegenstanders in de gaten en bedenkt een strategisch plan voor de eindsprint. Als de bestemming in zicht komt, probeer je precies je doel te raken. Beheerst en professioneel gebruik je je talent, training en ervaring. Je kunt niet altijd winnen, maar aan het eind van de rit moet je wel het podium zien te halen. Mijn grote luchtvaartspel heeft heel veel supporters. Ieder jaar maken zo’n drie miljard aardbewoners een vliegreis. Wat een waanzinnig succes voor ons spelletje!

Mijn vader was politicus. Met mijn interesse en aanleg had ik dat ook kunnen worden. Het toeval was aanwezig en doorzetten kan ik wel. Dan had ik nu het politieke spel gespeeld. Het spelletje dat er minder gevlogen moet worden. Dat schijnt ook een heel leuke wedstrijd te zijn. Je hoeft je niet zo heel erg voor te bereiden en de argumenten liggen al jaren klaar. Geluidshinder, onterechte subsidies, milieugevaar, klimaatontregeling en de trein is veel beter. Of het waar is of niet, dat is niet zo belangrijk, het gaat tenslotte om het spelletje. Het spel van minder vliegen kent ook supporters, alleen zijn dat er niet zo veel.

Er zijn wel veel valsspelers. Dat zijn de mensen die voor de wedstrijd roepen dat ze vinden dat we minder moeten vliegen. Ze schreeuwen de politici naar de finish om door te gaan met hun wedstrijd tegen de luchtvaart. Maar nog voor het eindsignaal geklonken heeft, stappen ze zelf in de prachtige aluminium buis die hen met duizelingwekkende snelheid naar hun bestemming brengt.