We vliegen vanuit het Midden Oosten naar Sint Petersburg. Ik kijk naar links in de richting van Oekraïne en probeer me voor te stellen hoe het geweest is. Het ene moment vlieg je nog gewoon in een vliegtuig hoog en droog in de lucht. Je kijkt wat om je heen en vraagt aan je collega wat hij de vanavond gaat doen. Misschien kun je samen wat doen. Het volgende moment besta je niet meer dankzij een supersonische raket die je nooit hebt zien aankomen. In een wolk van brokstukken, mensen en bagage val je terug naar de aarde. Niemand heeft er iets van gemerkt.
Sint Petersburg komt in zicht, we beginnen met de daling. Via de omroepinstallatie neem ik afscheid van de passagiers. Nu is het zaak om goed bij de les te blijven. In Rusland is het onderste luchtruim namelijk anders ingedeeld dan in de rest van de wereld. Tijdens de kruisvlucht wordt de hoogte net als overal gemeten en aangegeven in voeten ten opzichte van het gemiddeld zeeniveau. Maar kom je onder de 5000 voet dat is ongeveer 1500 meter, dan wordt alles compleet anders. Dan zijn alle hoogtes niet alleen plotseling in meters, maar die hoogte in meters is ook nog eens aangegeven boven de hoogte van het vliegveld en dus niet meer boven het zeeniveau.
Om te zorgen dat je toch op de afgesproken hoogte blijft vliegen, gebruiken wij tabellen die de lokale meters omrekenen naar de internationale voeten die wij op de hoogtemeters in de cockpit zien. Als je een paar keer in Rusland hebt gevlogen, dan gaat het allemaal wel, maar je moet er wel altijd goed bij blijven. In de hele wereld nader je een vliegveld op hoogtes van een paar duizend voet en dan klinkt het toch ongemakkelijk laag als je hoort dat je hier op een paar honderd meter naar de baan moet vliegen.
De landing verloopt gelukkig vlekkeloos en we taxiën naar de terminal. Het valt op hoe modern het vliegveld is, totdat we met de hele bemanning bijna een uur moeten wachten op alle bureaucratische formaliteiten bij de paspoortcontrole.
In de bus naar het hotel vallen we van de ene verbazing in de andere. Het lijkt wel of deze stad niets met de rest van Rusland te maken heeft. Het ene gebouw is nog mooier en grootser dan het andere. Het lijkt meer op een stad als Parijs met al die prachtige gebouwen en kunstwerken. Als ik de volgende ochtend ook nog een paar uur in de wereldberoemde en onwaarschijnlijk grote Hermitage ronddwaal, ben ik overdonderd door de enorme hoeveelheid kunst en antieke voorwerpen die hier tentoongesteld zijn.
Deze bijzondere stad is de andere kant van Rusland. De flamboyante voormalige Russische hoofdstad heeft altijd al veel meer bij West Europa dan bij de rest van Rusland gehoord. Ik denk en hoop dat Sint Petersburg met haar eeuwenoude grandeur en wijsheid de rest van het land op andere gedachten zou kunnen brengen in plaats van de oorlogszuchtige richting die ze nu hebben ingeslagen.
Jan Cocheret
[email protected]
