Alle beweringen en theorieën van deskundigen, ambtenaren en politici ten spijt, Boeings en Airbussen zullen op de luchthaven Lelystad nooit landen. Ik heb dat altijd beweerd en vooralsnog wijst niets op het tegendeel, ondanks allerlei principe-besluiten, overleg-tafels en ad hoc geneuzel.
Hoe komt het toch dat luchthavens níet worden gefaciliteerd waar duidelijk een (passagiers)markt bestaat en wél waar zo’n markt ontbreekt? Een raadsel, politieke inconsequentie en economische kamikaze ten top.
Als vermeende overloopluchthaven voor Schiphol is Lelystad niet meer en niet minder dan tot nu toe in elk geval een effectieve politieke bliksemafleider.
Telkens als Schiphol en hopelijk groei aan de orde zijn en de politiek weer gaat schieten met limieten en andere - berekende en niet gemeten - cijfertjes, telkens dan zorgt het noemen van Lelystad direct voor een tijdelijke wapenstilstand tussen voor- en tegenstanders van een gezonde luchtvaartsector.
De geringste groei, hard nodig voor een gezonde economie, waarvoor in andere landen de vlag uit gaat, wordt in ons land direct met groot geschut bestreden. Luchtvaart is politieke vijand nummer één…. En heeft dan niemand onder al die deskundigen in de gaten, dat Schiphol als onze nationale luchthaven blij mag zijn als het aantal passagiers - nu rond de 50 miljoen - en het aantal vliegbewegingen - dat daalt - blijft wat het nu is…? De vliegtuigen veranderen, vliegen langere afstanden, tegelijkertijd worden geografisch gunstigere en goedkopere routes opgezocht. Schiphol is als knooppunt niet langer een automatische keuze.
Het was ook afgelopen weken weer prijs. Rotterdam The Hague, bijvoorbeeld, steeds populairder en van hulpmotor opgevoerd tot volwaardige motor van onze nationale economie, mag niet zomaar verder blijven groeien. Eerst nut en noodzaak aantonen, eist staatssecretaris voor luchtvaart Wilma Mansveld, naar het lijkt niet gehinderd door enige kennis van nationale luchtvaart- en economische zaken.
Nu zijn nut en noodzaak van Rotterdam The Hague Airport al lang meer dan duidelijk, maar dat is de beschermers van onze nationale belangen in de politieke arena kennelijk ontgaan in het rumoer van alle andere hopeloze gevechten. Een botte conclusie? Helaas tonen de dames en heren politici zelden het tegendeel.
Het spectaculair groeiende aantal passagiers kiest toch ook niet noodgedwongen voor de luchthaven bij de Maasstad? En ondernemers hoor je evenmin klagen. Integendeel.
Werkgeversorganisatie VNO-NCW is groot voorstander van geleidelijke groei. Uiteindelijk staan nog wel tien tot twaalf renderende bestemmingen op het verlanglijstje. Onder meer Berlijn, alsmede in Scandinavische landen en Oost-Europa. Uitbreiding van de luchthaven bij de Maasstad, gateway van mainport Rotterdam, stimuleert de economische groei en werkgelegenheid, analyseerden de ondernemers vlijmscherp.
In de eerder door het kabinet gepresenteerde luchthavenvisie was alleen uitbreiding voor Eindhoven en Lelystad aan de orde. Maar het is dan weer dit en dan weer dat… Het paard wordt telkens achter de wagen gespannen. Zo wordt weinig kansrijk geïnvesteerd in een revival van de luchthaven Twente, sluit intussen Ryanair Maastricht Aachen Airport als basis en vertrekt de prijsvechter tegelijkertijd op het toch al noodlijdende Groningen Eelde Airport.
Kort en goed, vooral goed: tijd dat er eindelijk eens een nationaal luchthavenbeleid komt dat hout snijdt, beschermt met duidelijke perspectieven tegen onverhoedse aanvallen en barricades van tegenstanders. Voor de politiek geldt dan vooral de vraag: wie durft…?
Arnold Burlage
[email protected]
