In de cockpit zijn we klaar met de voorbereidingen voor onze vlucht naar Europa. We hebben bovendien het vermoeden dat alle passagiers aan boord zijn, maar er komt niemand bij ons langs om het laatste papierwerk af te leveren of om te vertellen waarom we nog niet kunnen vertrekken. Onze officiële vertrektijd is voorbij en als er echt iets is dat iedereen heel graag wil, dan is het wel op tijd vertrekken.
Het is een van de meest simpele doelen om na te streven, maar soms heel moeilijk om voor elkaar te krijgen. We zijn van zoveel schijven en vooral mensen afhankelijk, dat het trouwens een wonder is dat het zo ontzettend vaak wel lukt om op tijd de deuren te sluiten. Vandaag is dat duidelijk mislukt en het is mijn taak als gezagvoerder om aan onze passagiers te vertellen wat de reden van de vertraging is. Alleen is dat nu weer een beetje lastig, omdat ik het zelf niet weet. Het afgelopen kwartier heb ik via alle mogelijk kanalen geprobeerd om uit te vinden wat er aan de hand is, maar niemand kan me iets vertellen en de grondstewardess is in geen velden of wegen te bekennen.
Het wordt tijd om via de slurf naar de terminal te lopen. Uiteindelijk kom ik iemand tegen, die misschien enige duidelijkheid kan verschaffen. Volgens hem is er iets ontdekt in een koffer van een andere vlucht en daarom moeten alle koffers die vandaag nog naar Europa gaan met de hand doorzocht worden, voordat ze aan boord gebracht mogen worden. Ik heb steeds sterker het gevoel dat we hier voorlopig nog niet weg zijn.
Iedere vlucht is tegenwoordig een geolied proces, waarbij alle betrokkenen hun uiterste best doen om hun eigen taken en verantwoordelijkheden naar behoren uit te voeren. Samenwerking en efficiënte communicatie is daarbij onmisbaar. Het grondpersoneel staat wat dat betreft natuurlijk wat verder van ons af en als er dan ergens in de geoliede machine verstoringen ontstaan, is het juist zaak om elkaar optimaal te blijven informeren.
Ik loop terug naar de cabine en pak de microfoon; “Goeiemiddag dames en heren, net als u hadden ook wij heel graag op tijd willen vertrekken, maar dat gaat vandaag helaas niet lukken. De beveiliging heeft ontdekt dat er iets mis is met een koffer en daarom hebben zij besloten dat alle koffers die naar Europa gaan, een voor een met de hand gecontroleerd moeten worden. Ik neem aan dat u het ook prettiger vindt als uw koffers vandaag nog met u mee naar huis vliegen, dus zit er weinig anders op dan rustig adem te halen en met zijn allen in de wachtstand te gaan. We beginnen zo met een drankje en ik zal een rondje door de cabine maken om al uw vragen te beantwoorden, al kan ik nu in ieder geval al antwoord geven op uw belangrijkste vraag: Hoe lang gaat het duren? Ik heb geen idee...”
Jan Cocheret
[email protected]
Deze column verscheen eerder in Luchtvaartnieuws Magazine. Lees iedere maand de nieuwste column van Jan Cocheret in het magazine.
