Op kerstavond vloog ik naar Düsseldorf. Het was niet erg druk in de lucht. Toch kregen we van de verkeersleiding vrij veel koers-, hoogte- en snelheidswijzigingen in verband met ander verkeer. Omdat het helder was kon je behoorlijk ver kijken en ik begon me af te vragen waar dat verkeer dan wel rondvloog?
Op de radar was niets te zien, maar opeens was de lucht vol met kleine rode bolletjes. Het waren geen vliegtuiglampjes, maar vliegende rode stipjes. Plotseling vulde de donkere cockpit zich met een rode gloed. Het kwam van links. Ik durfde bijna niet te kijken, maar uiteindelijk won nieuwsgierigheid het van mijn angst.
Van links achter kwam zo'n rode stip langzaam maar zeker naast ons vliegen. Toen zag ik het. De rode stip was de grote gezwollen neus van een rendier. Een vliegend rendier, dat met een paar andere rendieren een arrenslee door de lucht voortsleepte. Achter op de arrenslee zat een man met een witte baard in een rood pak. Het was de Kerstman. Het is waar, op iedere vlucht maak je wel iets bijzonders mee.
De Kerstman gebaarde wild met zijn armen. Hij leek wel een Zuid-Afrikaanse doventolk. Hij wilde dat ik het cockpitraam open deed. Dat kon er ook nog wel bij. Ik schoof de vergrendeling naar achter en draaide het raam open. Het eerste dat mij opviel was het gesnuif van de hardwerkende rendieren. Van de wind was eigenlijk niets te horen. "U bent ook nog laat op pad", bulderde de oude man.
"Ach Kerstman, voor iemand met het leukste beroep ter wereld maakt het niet zoveel uit wanneer hij moet vliegen. Ik heb tenminste nog een baan. Dat kunnen een hoop jonge collega's niet zeggen. Kunt u daar niet iets aan doen?"
"Noem me maar geen Kerstman, dat ligt tegenwoordig erg gevoelig. Doe maar mijnheer Claus, daar kunnen de meeste mensen wel mee leven. Ik ben net bezig met de laatste kadootjes en dan zit het er weer op dit jaar."
"Hoe ziet het er eigenlijk voor volgende jaar uit? Heeft u daar een beetje kijk op?"
Mijnheer Claus keek bedenkelijk: "Waar wij hier boven het meeste last van hebben, is het uitblijven van de Single European Sky. De vele extra kilometers die wij daardoor nog steeds moeten omvliegen, gecombineerd met de hoge prijs van het rendierenvoedsel, maken het voor ons ieder jaar weer moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen en de pakjes op tijd af te leveren. Maar omdat de mensen zich steeds verder van samenwerking in Europa afkeren, heb ik er een hard hoofd in. De Europese verkiezingen van 2014 zullen een opvallende uitslag laten zien....
Nee, van samenwerking in Europa is bitter weinig te merken. Het is ieder voor zich met de banken nog steeds voorop! In de luchtvaart is de regelgeving zo verstikkend dat we er over denken om volgend jaar maar weer ouderwets op de grond over de sneeuw te glijden. Dan moet er natuurlijk wel sneeuw zijn, maar ook dat valt tegenwoordig nog wel eens tegen."
Düsseldorf kwam in zicht, het werd tijd om afscheid te nemen: "Nou mijnheer Claus, vrolijk Kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar!"
"Nou pilootje, ook dat kun je maar beter niet zeggen. Hou het maar op 'prettige feestdagen', dan stoten we niemand voor het hoofd. Verder gewoon je eigen koers blijven vliegen, dan komt alles in 2014 op zijn pootjes terecht. Mevrouw Claus en ik komen er samen met de rendieren ook dit jaar wel weer uit. Dat lukt ons tenslotte al honderden jaren! Happy Landing!!!"
Jan Cocheret
[email protected]
