Urenlange rijen, bagagedrama, van 500.000 naar 440.000 vliegbewegingen, Lelystad Airport schijndood, halve KLM-top weg. Het ene rapport na de andere commissie, en er gebeurt niks. Ondertussen die niet aflatende stroom meningen van ‘deskundigen’ op en in alle media. Ik doe even niet mee. Boeren, de zoveelste verandering voor ze. Dit keer is het een kleurplaat die hun leven weer op z’n kop zet. Klimaatverandering, oorlog. Het is teveel!
Van New York naar Amsterdam trekken, na de verlichte oostkust van Amerika, de laatste tekenen van leven glijden onder me weg. Het laatste spraakcontact met een verkeersleider verlaat de cockpit aan het begin van de Atlantische oversteek. De passagiers slapen. Buiten is het donker. Het wordt stil, en er komt ruimte voor verwondering tussen Newfoundland en Land’s End. De verwondering begint met hoe het mogelijk is om schijnbaar achteloos met zo’n gecompliceerde machine vanzelfsprekend feilloos door het duister voort te bewegen. Staartwind van 150 knopen. Buiten -63 graden Celsius. Binnen geen spoortje van dat alles.
Ongemerkt is al het aardse verdwenen, en word ik meer en meer opgenomen in het uitspansel boven ons. Alles gaat zachtjes over in een trage grootsheid. Links van ons begint het noorderlicht z’n stille spel honderden mijlen verderop, maar zo dichtbij. Sterrenbeelden verplaatsen zich twee keer zo snel als beneden. De maan komt ongelofelijk groot en rood op van onder de horizon (die op deze hoogte zo’n drie graden lager ligt). Venus laat zich wisselend rood-wit-groen bekijken. De indrukwekkendheid van de voortdurende taferelen is onbeschrijfelijk in deze stille omgeving zo ver weg van het leven op de grond en zo op het randje van het heelal.
Met de schemer van de ochtend verbleekt de magie. Land’s End komt in zicht. Mensen worden wakker, beneden en aan boord. De voorbereidingen voor de aankomst beginnen. Terwijl we de daling inzetten valt de samenvatting van deze nachtelijke vlucht als een munt. De mens worstelt niet met het klimaat, oorlog, vliegbewegingen of wat dan ook. Hij worstelt met de mensheid. Voortdurend in strijd met zichzelf hoe zo goed mogelijk te overleven. Dat is altijd zo geweest. En zo zal het altijd wel zijn.
Als we die strijd eens wat beter ‘in the picture’ (op een kleurplaat) hebben, krijgen we wat meer zicht op waarom er oorlog is, en een klimaatprobleem. Een ding is zeker: het heelal en de aarde draaien intussen wel in stilte door. Ook zonder ons onwijze gekrakeel.
Deze column is eerder verschenen in Luchtvaartnieuws Magazine. Klik hier om een los nummer te bestellen of neem een voordelig abonnement.
