Als er iets is wat ik heb mogen leren in de luchtvaart, dan is het zitten. Op je handen dan. Even wachten, verdere informatie sprokkelen, en dan een gedegen knoop doorhakken. En dat was niet alleen in de lucht, maar des te meer voor vertrek.
Als er weer eens iets niet liep, boarding niet startte, er iets technisch afgehandeld moest worden wat maar niet gebeurde, de tank of cateringwagen maar niet kwam, et cetera. Je
natuurlijke neiging (in ieder geval de mijne) was om boos en gefrustreerd te worden door onbegrip, zeker als het ene niet lopende proces boven op het andere en weer een volgende kwam te liggen.
Toch bleek er bij navraag bijna altijd een goede verklaring voor die procesverstoringen te zijn, en was mijn frustratie misplaatst. Dus leerde ik mezelf aan eerst vroegtijdig informatie te zoeken als die niet tijdig kwam, vóór ik in de frustratie schoot. En bijna altijd was er een goede reden die te begrijpen was waarmee de frustratie uit de lucht verdween
voor ‘ie er in ging.
Bij de Nederlandse luchthaven(s) dezer dagen lukt het me niet, alhoewel mijn frustraties daar meer de vorm van verbazing en ongeloof hebben. Die ontstonden door een aantal dingen van het laatste halfjaar bij elkaar te vegen. Die stofhoop bevat dan: een voortslepend drama met te weinig securitypersoneel waardoor massa’s passagiers hun vlucht en zelfs een volgende vlucht misten, een bagagesysteem dat de geest gaf, een zeer onhandige planning van baanonderhoud midden in de zomerpiektijd, tarieven van landingsrechten die met 37 procent omhoog gaan. En dan recentelijk blijkt ineens dat er aan een extra terminal gedacht wordt, terwijl het aantal vliegbewegingen met zo’n 15 procent naar beneden moet. En dat terwijl Lelystad Airport klaarligt en verstoft.
Onlangs de klap op de vuurpijl: “Schiphol maakt 65 miljoen winst”. Hè? Dit contrasteert zó immens met al het bovengenoemd chaotisch non-beleid. Het voelde bijna als een soort van ongepast in het beeld van afgelopen halfjaar.
Ik zou zó graag willen weten wat er allemaal ten grondslag heeft gelegen aan de beslissingen en blunders dit laatste halfjaar. Misschien dat ik dan begrip voor alles krijg. Het zal toch niet zo zijn dat de CEO van Schiphol een bonus gaat incasseren vanwege die zogenaamde miljoenenwinst? In het licht van al die recente mishaps en blunders zou dát iets zijn waar m’n wil tot begrip een enorme wegtrekker van zou krijgen.
Paul Melkert
Deze column is eerder verschenen in Luchtvaartnieuws Magazine. Klik hier om een los nummer te bestellen of neem een voordelig abonnement.
